Yen-li is mantelzorger voor haar ouders met dementie

In dit artikel:

Een volwassen kind vertelt hoe het al ruim tien jaar langzaam misging met beide ouders: eerst merkte het gezin bij de moeder verschijnselen die uiteindelijk uitmondden in de diagnose dementie, en ongeveer drie jaar geleden escaleerde het gedrag van de vader zodanig dat hij uiteindelijk ook de diagnose kreeg. Zijn agressieve uitbarstingen werden aanvankelijk medicamenteus onderdrukt, maar door episodes waarin hij even buiten bewustzijn raakte werd thuis wonen onhoudbaar; sinds vorig jaar verblijft hij in een verpleeghuis. De moeder weigert opname uit eigen overtuiging en uit schuldgevoel tegenover haar man.

De mantelzorger beschrijft een overvolle dagelijkse praktijk: meerdere telefoontjes per dag vanwege onzekerheden over post, geld of vermeende diefstal van gebruiksvoorwerpen; zorgen over onvoldoende eten waardoor maaltijden worden besteld; wekelijkse maaltijden samen en twee keer per week ophalen om bezoek aan de vader mogelijk te maken. Het combineren van mantelzorg en betaald werk is een constante puzzel, maar de begripvolle werkgever (een goed doel) geeft flexibiliteit bij telefoontjes en onverwachte calamiteiten.

De zorglast weegt zwaar: samenleven is geen optie omdat korte periodes samen al emotioneel uitputtend zijn; herhalend gedrag, wanen en commandeergedrag dagen het geduld uit. Er zijn zeldzame lichte momenten, maar verdriet, vermoeidheid en schuldgevoel overheersen. De vader spreekt vaak over het willen sterven, wat de mantelzorger zowel begrijpt als verwacht dat het snel beter zou zijn voor alle betrokkenen. Omdat de ouders weinig hebben geregeld, nam de mantelzorger zelf een stap en vroeg bij de huisarts een wilsverklaring aan—een voorlopige maatregel om toekomstige beslissingen vast te leggen.

Toelichting: een Zorgmies is een ondersteuner voor mantelzorgers en een wilsverklaring is een schriftelijke verklaring over iemands wensen rond zorg en medische beslissingen.