Willemien (38): "Samen met mijn kat sliep ik in mijn auto"
In dit artikel:
Willemien van der Zande (38) raakte in de zomer van 2021 abrupt dakloos toen haar toenmalige verloofde haar diezelfde avond via een breuk uit huis zette. Na een ontspannen dag in Amsterdam keerde ze terug naar een huis waar ze verwachtte samen te wonen; in plaats daarvan moesten haar spullen die avond door schoonouders in een auto worden geladen. Omdat ze geen familie had om op terug te vallen — haar familie had haar uit huis geplaatst vanwege haar homoseksualiteit — viel alle steun weg.
De eerste periode leefde Willemien rond met haar kat Siep: nachten in een volle auto, tijdelijk bij vrienden en op het balkon van bekenden. De politie kon haar niet helpen en het Leger des Heils had geen plek. Een kort verblijf bij haar ouders in een stacaravan mislukte vanwege strenge regels; ook daar werd ze na enkele nachten weer weggezet. Uiteindelijk belandde ze met Siep in een caravan op een camping, waar ze zich zo wanhopig voelde dat ze de zelfmoordlijn 113 belde.
Een mede-campinggast gaf haar toen een ommekeer door haar aan te moedigen naar buiten te gaan en foto’s te maken van de natuur. Die kleine interventie motiveerde haar om hulp te zoeken bij de gemeente. Met begeleiding vond ze stabiliteit: ze ging op een wachtlijst voor sociale huur en kon enkele maanden later verhuizen van de caravan naar een eigen woning.
Willemien herwon langzaam haar levensvreugde, maar raakte het vertrouwen in de liefde kwijt. Uiteindelijk vond ze via een dating-app opnieuw een relatie; het stel is inmiddels twee jaar samen. Door haar eerdere ervaring is ze nu voorzichtig: samenwonen gebeurde pas nadat zij en haar partner beiden hun huur moesten opzeggen en samen iets nieuws zochten, om te voorkomen dat één van hen de ander simpelweg buiten kon zetten. Ze kampt nog met angst en behoefte aan veel bevestiging, maar haar huidige partner heeft daar begrip voor.
Willemien is vooral dankbaar voor de onbekende buurman op de camping die haar zag en hielp toen ze op haar dieptepunt was. Haar verhaal illustreert hoe plotselinge relatiebreuken, gebrek aan familieopvang en tekorten in crisishulp mensen zonder dak kunnen doen belanden — en hoe gerichte steun en toegang tot sociale huisvesting herstel mogelijk maken.