We spelen geen spelletjes! Waarom geforceerde activiteiten tijdens het eten de pret bederven
In dit artikel:
Diners worden steeds vaker geregisseerd: in plaats van losse gesprekken, wijn en spontaan gelach zetten gastvrouwen en -heren tegenwoordig gesprekskaarten, ijsbrekers en georganiseerde activiteiten in om interactie af te dwingen. Evenementenbureaus zoals Shift + Alt Events en Forbes Functions maken van prompts een standaardinstrument; zij voeren vragen en opdrachten subtiel in — verstopt in gerechten, onderin glazen of in omslagen die in de tuin worden opgegraven — en verwijzen naar het virale New York Times-stuk “36 Questions that Lead to Love” als inspiratiebron voor deze aanpak.
De trend speelt de laatste jaren op private diners, merk- en sponsorevenementen en besloten salons in steden als San Francisco, New York en de Hamptons. Soms wordt het experimenteler: bij een exlusieve ‘Exeat’-ervaring moesten gasten bijvoorbeeld vragen uit een zwembad vissen, en organiseerden planners zelfs VR-sessies waarin deelnemers in wisselende lichamen vragen aan elkaar stelden. Bij sterrenfeesten — denk aan een Goop/Gucci-bijeenkomst van Gwyneth Paltrow — hingen menu’s vol reflectieve vragen zoals waar je dankbaar voor bent; bij sommige topkringen zijn discussies over zingeving en ‘waardegedreven’ leiderschap de norm geworden.
Planners verdedigen de praktijk met twee argumenten: prompts halen gasten uit oppervlakkige smalltalk en passen in een heropleving van de salon, waar diners worden heraangelegd als plekken voor ideeënuitwisseling. Voor sommige introverte of digitaal geoefende gasten werken zulke structuren als sociale handleiding; de organisatoren noemen efficiëntie en het streven naar echte verbinding als drijfveren. Bovendien, zeggen zij, zelfs het ironiseren en klagen over die ijsbrekers draagt bij aan groepsbinding omdat het gesprekken op gang brengt.
Tegelijkertijd roept de opgelegde vrolijkheid weerstand op. Schrijvers en ervaren gastheren als Molly Jong‑Fast en Jill Kargman geven de voorkeur aan een ontspannen maaltijd zonder verplichte spellen; zij ervaren gespreksopdrachten als neerbuigend of kunstmatig en vinden dat dure diners geen podium moeten worden voor het afvinken van sociale prestaties. Critici zien in de georkestreerde formats ook een nieuwe vorm van statusuiting: diners fungeren soms als ‘LinkedIn in het echt’, waar gastheren hun waarden en leiderschap etaleren voor invloedrijke gasten.
De praktijk heeft historische wortels — salons, Victoriaanse charades en literaire kringlopen stonden ook bol van geregisseerde amuserende activiteiten — maar nu is die regie vaak technologisch en merkgedreven. Er bestaan bovendien ethische en sociale gevoeligheden: sommige opmerkingen van organisators over sociale beperkingen in plaatsen als San Francisco vielen slecht en tonen hoe snel corrigerende of generaliserende verklaringen kunnen escaleren.
Kortom: de hedendaagse tafelcultuur beweegt zich tussen doordachte pogingen om gesprekken te verdiepen en de indruk van geforceerd vermaak. Voor sommigen zijn prompts een nuttig hulpmiddel om verbinding te stimuleren; voor anderen zijn ze een symptoom van performatieve gastvrijheid en sociale podiumangst. Het debat draait uiteindelijk om hetzelfde vraagstuk dat elke gast aan tafel herkent: wil je echt met iemand in gesprek, of wil je vooral laten zien dat je dat kan?
(Artikel gepubliceerd in de februari‑editie 2026 van Town & Country.)