Voor Thijs en Linde ging zwanger worden niet vanzelf
In dit artikel:
Psycholoog en schrijver Thijs Launspach (37) beschrijft in zijn boek Het is jullie zo gegund hoe de weg naar het ouderschap hem en zijn partner Linde diep raakte — persoonlijk, relationeel en fysiek. Waar Linde een langere kinderwens had, twijfelde Thijs aanvankelijk: verantwoordelijkheden, het risico kinderen te beschadigen en een gevoel dat hij er emotioneel niet klaar voor was. Een auto-ongeluk toen hij 34 was maakte hem duidelijk dat hij niet langer wilde wachten; hij en Linde begonnen te proberen zwanger te raken.
Na ongeveer zeven maanden schakelden ze medische hulp in. Omdat Linde onregelmatige cycli had, kwam het stel vroeg op de fertiliteitsafdeling terecht: uitgebreide onderzoeken volgden, waaronder een zaadtest waarop bleek dat Thijs ondergemiddeld veel zaadcellen had. Dat nieuws bracht schaamte, schuldgevoel en een rigoureuze leefstijlomslag teweeg — stoppen met drinken, extreem gezond eten en intens sporten — in de hoop de spermakwaliteit te verbeteren. Tegelijkertijd startten ze met IUI-behandelingen; voor Thijs betekende dat meerdere vernederende ochtenden waarin hij potjes sperma moest aanleveren en de logistieke stress daaromheen.
De behandelingen hadden grote emotionele gevolgen. Na een dun positief streepje op een test dachten ze dat de eerste zwangerschap gelukt was — de foetus kreeg de tijdelijke naam Puck — maar korte tijd later bleek het een miskraam. Complicaties volgden: achtergebleven weefsel zorgde ervoor dat het verdere traject tijdelijk stilgelegd werd en het stel voor lastige keuzes kwam te staan (wachten of zware medicatie gebruiken). Het hele proces — hormooninjecties bij Linde, lopende behandelingen, medische onzekerheid — versterkte bestaande spanningen tussen hen. Launspach tekent hoe vruchtbaarheidsbehandelingen spontane seks en de natuurlijke intimiteit tussen partners veranderen in geplande, prestatiedrukgevoelige handelingen en hoe dat oude conflicten uitvergroot.
Na een afgelaste IUI en geplande overstap naar IVF, gebeurde het onwaarschijnlijke: tussen een eicelpunctie en de terugplaatsing van embryo’s bleek Linde onverwacht zwanger te zijn. Die zwangerschap leidde uiteindelijk tot de geboorte van Ilias, die op het moment van het interview elf maanden oud is. Launspach vertelt dat het vaderschap lichter en plezieriger blijkt dan hij had verwacht; hij speelt veel met zijn zoon en denkt na over een mogelijk tweede kind — er liggen immers embryo’s in de vriezer.
Een belangrijk motief van zijn boek is het doorbreken van een taboe: mannen voelen vaak eenzaamheid en mogen weinig klagen tijdens vruchtbaarheidstrajecten. Voor vrouwen bestaan lotgenotencontacten, maar voor mannen is dat schaarser. Launspach deelt dat hij zelf hulp zocht toen hij het niet meer kon dragen, en wil met zijn verhaal laten zien dat mannen niet alleen zijn in hun emoties. Zijn oproep aan omstanders is simpel maar doeltreffend: stuur een berichtje, bied steun; erkenning en een klein moment van troost helpen veel.
Launspach gebruikte aantekeningen uit de periode om het boek te schrijven en hoopt met zijn openheid zowel andere stellen inzicht te geven in het medische traject als de emotionele kanten ervan bespreekbaar te maken.