Vervolg: de dag nadat... ik 'Expeditie Robinson' verliet
In dit artikel:
Justine Marcella (54), journalist en koningshuisdeskundige, verliet Expeditie Robinson vorig jaar na twaalf dagen wegens medische redenen. De ervaring op het onbewoonde eiland werkte voor haar als een totale reset: ze voelde zich bij terugkomst herboren, met zintuigen die scherper waren en een langdurige innerlijke rust. Tijdens de uitzending hield ze bewust afstand van telefoon en nieuws; eenmaal terug in Nederland dook ze wekenlang onder en concentreerde zich op haar gezin en op het schrijven van haar boek over Amalia.
Op het eiland waren dagelijkse medische controles en nazorg standaard, iets waar Marcella lovend over is. Fysiek liep ze littekens op, onder meer op haar scheenbenen, die ze met trots draagt. De terugkeer naar de moderne wereld — een tussenstop op Singapore Airport — maakte haar nog meer bewust van de verschillen: omringd door haastige, modieus geklede reizigers voelde ze zich als een eilander in eenvoudige kleding.
Binnen de groep nam ze aanvankelijk de rol van houtverzamelaar op zich — zelfspotterend het “takkenwijf” — omdat de mannen zonder overleg de hut bouwden. Ze legde zich erbij neer omdat het om het groepsbelang ging en ontdekte plezier in praktische taken zoals hout sprokkelen en pannen schoonmaken. De beperkte kleding- en uitrustingslijst leidde tot praktische lessen, zoals dat sportleggings overdag te heet en ’s nachts te koud waren; haar luchtige fladderbroek zou beter geweest zijn.
Marcella viel het generatieverschil op: jonge medekandidaten waren vaardig met sociale media maar minder geïnteresseerd in algemene ontwikkeling en emancipatie zoals zij dat kent. Ze raakte aan verschillende deelnemers gehecht — Kieran hielp haar en zij gunde de overwinning graag aan een vrouw zoals Nouschka — maar vond alle deelnemers dierbaar en nog altijd welkom bij haar.
Andere veranderende gewoonten: ze ervaart een lagere tolerantie voor alcohol, ontwikkelde een neiging tot “smokkelen” van prooien (zoals kokosnoten) tijdens proeven, en bakt sinds de expeditie haar eigen eenvoudige “Expeditie-broodjes” van meel en water. De deelname bevestigde voor haar dat ze het samenleven en afhankelijk zijn van een team aankan — een persoonlijke overwinning.
Kortweg leverde Expeditie Robinson Marcella niet alleen littekens en anekdotes op, maar vooral een blijvende nieuwe manier van kijken naar de wereld en zichzelf.