Verpleegkundige Antoinette werkt in Calais en Gaza
In dit artikel:
Antoinette (47) is recovery-verpleegkundige in een Utrechts ziekenhuis en zet daarnaast al jaren haar vak en tijd in als hulpverlener in crisisgebieden, vooral in Gaza en in het vluchtelingenkamp bij Calais. Opgegroeid in een reformatorelijk gezin wist ze al vroeg dat ze mensen wilde helpen; na werk in de gevangenis van Scheveningen, het AMC en bij Defensie bouwde ze een leven met haar man en zes kinderen. Toen ze tien jaar geleden weer de wereld introk — eerst naar Afrika, later alleen naar Israël — laaide haar oude roeping opnieuw op.
In 2019 startte ze met twee vrienden een organisatie die humanitaire steun biedt in het Midden-Oosten, met een bijzondere focus op Gaza omdat daar weinig Westerse hulporganisaties actief zijn. Vooraf lag het werk vooral bij het stimuleren van werkgelegenheid voor jongeren via digitale hubs en het leveren van basishulp zoals voedsel, water en medicijnen. Na de aanval van Hamas op Israël op 7 oktober 2023 schakelde Antoinette meteen over op acute noodhulp; ze was toen in de Palestijnse gebieden en keerde na een week met een militaire vlucht terug naar Nederland. Haar gezin steunt haar werk en accepteert dat zij terugkeert naar gebieden waar de situatie levensgevaarlijk kan zijn.
Antoinette beschrijft Gaza als een zogenoemde openluchtgevangenis: generaties die zonder uitzicht leven, gevangen door omstandigheden buiten hun macht. Die observatie wijzigde haar jeugdige, pro-Israël overtuigingen; het lijden van onschuldige mensen raakt haar diep. Haar organisatie probeert jongeren uit Gaza via digitale connecties aan werk buiten de grens te helpen, juist om uitzichtloosheid, woede en de kans op radicalisering tegen te gaan. Ze benadrukt dat haar aanpak niet bestaat uit kortstondige hulpacties: ze wil onderdeel worden van het dagelijks leven van de mensen die ze ontmoet.
Naast het Midden-Oosten reist ze regelmatig naar Calais, waar ze met een vriendin in een bus spullen brengt en tijdelijk aanleunt bij de leefwereld van vluchtelingen. De situatie daar — overvolle kampen, vervuiling, ratten en verdrinkingsslachtoffers — noemt ze schrijnend. Ze slaapt er zelf en zoekt contact in simpele momenten, zoals een gesprek bij een kop thee; volgens haar is die menselijke nabijheid vaak waardevoller dan alleen distributie van goederen.
Antoinette ziet hulpverlening als een levensstijl: het vraagt structurele betrokkenheid en persoonlijk risico, maar geeft haar ook zingeving. Ze pleit ervoor hulpverleners goed voor te bereiden op wat ze aankunnen en herinnert eraan dat de vluchtelingenstroom en de trauma’s in conflictgebieden ook Europa raken. Haar werk combineert medische kunde, langdurige betrokkenheid en aandacht voor structurele oplossingen — met de overtuiging dat kleine verbindingen tussen mensen concrete hoop kunnen bieden.