Vanmiddag in de platenzaak nam mijn moeder wraak vanuit het hiernamaals

In dit artikel:

Twintig jaar geleden stond de verteller naast zijn moeder in een platenzaak, terwijl zij wat wazige, associatieve aanwijzingen gaf om een lp te vinden: een zanger met snor, een lied over een dier, vermijding van accordeonmuziek. Destijds schaamde hij zich en wilde dat het stoppen zou. Die schaamte keerde terug toen hij vanmiddag zelf tegenover een jongen achter de balie in een platenzaak in Leiden hetzelfde vage verhaal begon te vertellen over nieuwe muziek — beschrijvingen van hoe iemand op een elpeehoes stond, een gele broek, een bandnaam die op een hagedis leek — maar zonder concrete namen te kunnen noemen.

De clou is dat zijn vermogen om namen van muzikanten en bands in de loop der jaren is verdwenen, terwijl hij zich triviale details juist feilloos herinnert: smaken chips, biersoorten, een gerecht uit 1979. Hij concludeert dat zijn hersenen blijkbaar geen muzikantenamen meer opslaan en richt een vraag aan Libelle-lezers: herkennen zij dit ook en hoe verbergen ze het?

Kort commentaargevers: dit beschrijft een veelvoorkomend fenomeen van verlies van naam- en feitjesretrieval (tip-of-the-tongue) bij veroudering, waarbij sommige soorten informatie makkelijker verdwijnen dan andere.