Sylvie (55): "Ik vervals dierenartsrekeningen voor mijn ex, daarmee spaar ik 400 euro per maand"

In dit artikel:

Sylvie (55) is na haar scheiding vijf jaar geleden de enige verzorgende van de labrador Max (9). Haar ex-partner Marten gedroeg zich tijdens en na de relatie onverantwoordelijk — hij maakte schulden, bleek ontrouw aan een relatie met een veel jongere vrouw en toont sindsdien weinig betrokkenheid bij Max. De hond kreeg negen maanden geleden de diagnose artrose; medicatie en aangepast voer hielpen en Sylvie betaalde eerst alle dierenartskosten zelf.

Na een paar maanden besloot ze Marten toch in te schakelen: Max is tenslotte ook zijn hond. In plaats van eerlijke nota’s stuurt Sylvie sindsdien opgepoetste, deels vervalste rekeningen: extra behandelingen, wekelijkse dure fysiotherapie en supplementen of een orthopedisch kussen die Max nooit kreeg. Marten betaalt routinematig de bedragen over; omdat hij te druk is met zijn nieuwe vriendin controleert hij de post niet, en Sylvie zet daardoor maandelijks ongeveer €400 opzij.

Sylvie erkent dat wat ze doet niet helemaal zuiver is en voelt er schuld over, maar ziet het ook als een vorm van genoegdoening voor de pijn die hij haar vroeger heeft gedaan. Ze benadrukt dat Max daardoor wél de benodigde zorg krijgt en dat het uiteindelijk om het welzijn van de hond gaat. De namen in het verhaal zijn gefingeerd om privacy te beschermen.

Kort commentaar en context: wat Sylvie doet levert een moreel en mogelijk juridisch probleem op — het vervalsen van facturen en het opzettelijk misleiden van iemand om betalingen te laten verrichten kan als fraude worden aangemerkt. Tegelijkertijd illustreert het stuk hoe emotionele schade en onrechtvaardigheid na een scheiding mensen tot grensoverschrijdend gedrag kunnen drijven, vooral wanneer een gedeelde zorgrelatie (zoals voor een huisdier) speelt.