Susan (53): "Hij ging met háár naar het vakantiehuisje dat we voor óns pensioen kochten"

In dit artikel:

Susan dacht dat ze een veilig, liefdevol leven had met haar man en hun drie kinderen, na 25 jaar samen. Twee jaar geleden maakte hij echter onverwacht een einde aan dat beeld: terwijl hij in de deuropening stond zei hij “We moeten praten” en bekende later dat hij verliefd was op een ander en “met haar verder” wilde. Kort daarna vertelde hij het koud tijdens het avondeten aan de kinderen, pakte zijn koffer en vertrok.

De affaire bleek al ongeveer een jaar te lopen; Susan ontdekte later dat de andere vrouw eveneens getrouwd is en nog bij haar partner woont. Voor Susan kwam dit als een donderslag: zij had eerder wél vergeven toen hij tijdens haar eerste zwangerschap een eerdere affaire had gehad, waarna ze in therapie gingen en dachten verder te kunnen. Nu voelde zijn vertrek als verraad op een fundament waar haar hele leven op stond. Ze ziet hem nog alleen voor zakelijke afspraken over de kinderen; persoonlijk heeft hij éénmaal via een app zijn excuses aangeboden, nooit face-to-face.

De praktische en emotionele gevolgen zijn groot. De gezamenlijke vakantiewoning, bedoeld als pensioenvoorziening, is verkocht; hij woont in een dure huurwoning en ziet de kinderen nauwelijks. Susan moest haar carrière weer oppakken nadat ze eerder parttime werkte om het gezin te ondersteunen; nu werkt ze fulltime en kampt met een burn-out en financiële stress. Haar slaap was het eerste jaar nauwelijks meer dan vier uur per nacht. De kinderen worstelen met het besef dat een lange, ogenschijnlijk stabiele relatie opeens kan verdwijnen — iets wat hun beeld van liefde en veiligheid kan schaden.

Om te kunnen verwerken ging Susan in rouwtherapie. Ze ervaart het verlies als rouw om een geliefde die nog leeft: geen normale afsluiting, geen positieve herinneringen die troost bieden. Symbolisch verwijderde ze hun trouwfoto door er therapeutisch een mes in te steken. Ze twijfelt nu aan wat écht was in die 25 jaar samen en voelt zich bedrogen door iemands heimelijkheid en respectloosheid. Ze wil niet meer samen zijn met iemand die haar zo heeft behandeld.

De casus illustreert zowel de langdurige emotionele impact van ontrouw als de praktische nasleep voor gezinnen: verbroken gezinnen, financiële ommekeer en psychische uitputting. Susan heeft hulp gezocht en probeert nu haar leven en de stabiliteit voor de kinderen weer op te bouwen, terwijl de waarom-vraag en de twijfel aan de gedeelde geschiedenis nog steeds pijn doen.