Simone (47): "Na mijn kankerbehandelingen bleef ik hem missen"
In dit artikel:
Simone (47) beschrijft hoe haar gynaecoloog, dokter Veer, tijdens haar behandeling voor baarmoederhalskanker onbedoeld een belangrijke emotionele rol voor haar ging spelen. Tijdens een periode van onzekerheid en intensieve zorg—operatie, IC-opname door een levensbedreigende allergische reactie, chemotherapie en bestraling—bleek zijn rustige, heldere uitleg en persoonlijke aandacht net datgene wat haar houvast gaf. Hij was steeds aanwezig bij ingrijpende momenten, nam tijd voor gesprekken en maakte de medische stappen begrijpelijk; daardoor ontstond bij Simone een diepe gehechtheid die ze moeilijk kon benoemen: geen lichamelijke verliefdheid, eerder een gevoel van geborgenheid en herkenning.
Toen de behandelingen afgerond waren, merkte ze hoe leeg de tussenliggende dagen werden en kreeg ze last van wat haar huisarts omschreef als een vorm van liefdesverdriet: het gemis van de nabijheid en het vertrouwen dat de arts haar had gegeven. Simone onderzocht haar gevoelens, zocht steun bij familie en vrienden, en ontdekte dat soortgelijke hechting aan zorgverleners vaker voorkomt bij mensen die intensieve medische zorg hebben gehad. Die erkenning hielp haar het gevoel te normaliseren en inspireerde haar om er een boek over te schrijven.
Belangrijk is dat de grens tussen patiënt en dokter tijdens die periode altijd intact bleef. Dokter Veer hield professioneel afstand buiten de behandelkamer en zei openlijk dat hij bij zijn patiënten echt contact probeert te maken—een benadering die hij belangrijk vindt en die volgens hem het werk menselijker maakt. Hij heeft nooit zijn professionele grenzen overschreden; juist die combinatie van nabijheid binnen de medische context en heldere grenzen versterkte de verwarring en tegelijkertijd de veiligheid voor Simone.
Uiteindelijk verdween de obsessieve hang naar dokter Veer geleidelijk. Werk, aandacht voor haar gezin en het besef dat zij en de arts verschillende levens hebben, hielpen haar afstand te nemen. Hun laatste contact gaf haar genoeg afsluiting: ze mag hem altijd mailen met vragen, maar verwacht dat niet nodig te hebben. De ervaring maakte haar wel duidelijk hoe krachtig menselijke verbinding in de zorg kan zijn en waarom nazorg en erkenning van deze emotionele nasleep belangrijk zijn voor herstel.