Royal onderonsjes in New York: wat leert prinses Amalia van de VN-reis?
In dit artikel:
Koningin Máxima is voor de derde dag in New York, waar ze rond de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties afspraken heeft voor haar VN-werk als pleitbezorger van financiële gezondheid. Prinses Amalia vergezelt haar als een soort snuffelstagiaire en maakt kennis met de protocollen en het drukke diplomatieke circuit.
In de wandelgangen van de VN zijn meerdere vorsten te zien: onder anderen koning Felipe van Spanje, erfprins Alois van Liechtenstein, koning Abdullah van Jordanië, prins Albert van Monaco, koningin Mathilde van België en koningin Silvia van Zweden. Een klein ceremonieel moment — een kus en het nikkende groeten van Amalia aan koningin Silvia — illustreert hoe zichtbaarheid deel is van het werk; voor niet-regerende royals telt elk medialichtje mee om hun doelen te ondersteunen en het land op het wereldtoneel te profileren.
Mathilde en Máxima vervullen bij de VN beide bijzondere rollen: Mathilde focust op duurzame ontwikkelingsdoelen, Máxima op financiële inclusie. Het zijn geen voltijdbanen, maar inhoudelijke nevenfuncties die passen bij hun achtergrond en ambitie. Tegelijkertijd stoort de beslotenheid rondom veel activiteiten: veel bijeenkomsten blijven ongestreamd en onuitgelegd, waardoor het voor buitenstaanders vaag blijft wat precies besproken en bereikt wordt.
Een concreet voorbeeld: woensdagochtend hostte Máxima een rondetafel met techbedrijf Globant over hoe fintech financiële gezondheid kan bevorderen — denk aan automatische afrondingsfuncties die sparen stimuleren. Daar was weinig mediarapportage of toelichting bij, terwijl zulke voorbeelden ook in Nederland relevant zijn. Koningin Rania deelt vergelijkbare werkzaamheden wél openlijk, wat het contrast vergroot.
Voor prinses Amalia is dit leerzaam maar vermoeiend; ze oogt niet overweldigd maar wel ondergedompeld in een onbekende, veeleisende wereld. Máxima zelf is op haar terrein een energieke netwerkster met inhoudelijke kennis, maar haar inspanningen blijven te vaak onzichtbaar voor het brede publiek — een gemiste kans om het onderwerp en haar rol duidelijker te maken.