Onze patiënt is bang, wat als iemand haar geur van daar beneden ruikt?

In dit artikel:

Dermatoloog Hester Vermaat en gynaecoloog Marc van Beurden beschrijven in hun wekelijkse Libelle-ronde een consult op hun vulvapoli in Amsterdam met een excentrieke, 50-jarige patiënte die al acht jaar lichen sclerosus heeft. Hoewel haar jaarlijkse controle geen actieve afwijkingen of vaginale infectie laat zien en er niets afwijkends wordt geroken, is zij diep bezorgd dat anderen een ‘vaginale geur’ aan haar zouden kunnen opmerken. De vrouw, alleenstaand en met ADHD, wisselt gevatte anekdotes af met een onderliggende angst: geur als bewijs dat haar autonomie en identiteit worden aangetast.

Ze verwerpt commerciële oplossingen voor ‘frisheid’—zelfs nadat ze cynisch citeert dat een product “zeer effectief en heel zacht” zou zijn—uit principe; ze wil niet dat haar lichaam een marketingdoelwit wordt. Vermaat en Van Beurden benadrukken dat lichen sclerosus geen nare geur veroorzaakt. Die geruststelling, plus de medische constatering van een rustige huidaandoening, geeft haar zichtbaar opluchting.

De column plaatst de individuele angst tegen een groter thema: hoe de schoonheids- en verzorgingsindustrie schaamte verkoopt en hoe geur een metafoor kan worden voor verlies van controle, ouder worden en sociale uitsluiting. Het consult eindigt met respect voor de patiënte die weigert zich te laten reduceren tot een geur. (Kort context: lichen sclerosus is een chronische huidaandoening van de vulva die meestal geen geur veroorzaakt.)