Mijn kleinzoon (4) wil nog een snoepje, anders verhongert hij. Weet hij veel...

In dit artikel:

Wieke Biesheuvel haalt haar kleinkinderen van school en ontdekt dat ze “honger” hebben — vooral trek in snoep. Thuis aan tafel krijgen ze ieder één snoepje van mama’s trommel, maar de jongste wil meer en probeert bij oma een extra te krijgen. Als zij weigert, kijkt hij haar serieus aan en vraagt of zij wil dat hij zou verhongeren. Die opmerking zet haar aan het denken: enerzijds smeuïgheid van een kind dat nog niet begrijpt wat echte honger betekent, anderzijds beelden van echte nood in het journaal die ineens door haar hoofd spelen.

Biesheuvel denkt terug aan haar eigen jeugd: ze moest thuis tegen haar zin vetrand van vlees eten en werd terechtgewezen met het argument dat kinderen elders blij zouden zijn met zo’n voer. Die herinnering wakkerde bij haar al vroeg een bewustzijn voor ongelijkheid aan. Later zag ze haar eigen kinderen daadwerkelijk kiezen voor werk met straat- en weeskinderen in Azië en ontwikkelde haar dochter empathie in de zorg.

Tegelijkertijd concludeert ze dat jonge kinderen tijd nodig hebben om zulke complexe thema’s te bevatten. In plaats van een zware les nu al op te dringen, kiest ze ervoor het wereldbeeld van haar kleinzoon langzaam te vormen: hem nog even kinderlijk te laten zijn en af en toe een zaadje van begrip te planten. Daarmee onderstreept het stuk de moeilijke balans voor volwassenen tussen het beschermen van onschuld en het vroegtijdig uitleggen van wereldwijde ongelijkheid en echte tekorten.