"Mijn dochter gaf haar vriendin een tattoo-verwijdering voor haar verjaardag"

In dit artikel:

Sylvia Witteman vertelt hoe haar kleine zwaluwtje op de arm ontstond halverwege de jaren tachtig tijdens een tattoo‑conventie in Paradiso — een impulsieve keuze, geïnspireerd door een luciferdoosje. Destijds zag ze tatoeages juist als blijvend en daarin schuilde voor haar de charme. Sindsdien veranderde de wereld: tattoos gingen van excentriek naar alledaags en verschijnen nu ook bij artsen, presentatoren en andere beroepsmensen. Mensen laten zich markeren voor liefdes, vriendschappen, geboorten of gewoon uit stijlgevoel.

Tegelijk groeide het besef dat gevoelens en relaties kunnen veranderen, terwijl inkt veel langer blijft. Vanaf ongeveer tien jaar geleden begonnen de eerste verwijderklinieken op te duiken; tegenwoordig zijn laserbehandelingen wijdverbreid en maken ze het mogelijk om spijtstukken te laten vervagen of weghalen — van namen van ex‑partners tot rare ontwerpen waar men later om moet lachen. Witteman illustreert dit met voorbeelden uit haar omgeving: haar dochter schonk een vriendin een sessie om een herinnering aan een verbroken relatie te laten verwijderen, en twee vrienden van haar zoon lieten een dansende vis en een lachend broodrooster laseren.

Ze voorziet een toekomstbeeld van veel mensen met vervagende plekken waar ooit tatoeages zaten. Zelf houdt ze haar zwaluw: die betekent voor haar niets bijzonders, maar mag blijven. Kort toegevoegd: laserverwijdering vereist doorgaans meerdere behandelingen en kan kostbaar zijn; soms blijft een schaduw of litteken zichtbaar.