Makelaar Mandy: ''Van jou?' vraag ik. 'Misschien,' zegt ze'

In dit artikel:

Mandy, 32, makelaar in een middelgrote stad en nog steeds pijn van het uitstel van haar relatie met Tijn, beschrijft in haar dagboek van donderdag 13 november een gewone dag vol kleine beslommeringen en opmerkelijke momenten op werk en thuis. Op kantoor regelt ze samen met collega Eva nabewerkingen voor foto’s (een buitenshot van het zwembad en een geopten slaapkamergordijn), en krijgt ze van Maureen onverwacht een klein flesje handcrème als attent cadeautje — een zachte, niet-ambigue steek van nabijheid die haar laat nagenieten van de recente verwikkelingen.

Tijdens een korte broodjespauze in de rustige stad loopt Mandy langs een etalage met een zwarte jurk die haar bijblijft; ze overweegt de aanschaf en besluit uiteindelijk dat ze hem gaat kopen. Haar wandeling leidt haar impulsief naar de bouwmarkt waar ze twijfelt over welke plug en haak geschikt zijn voor de kale muur in haar hal. Te onzeker om meteen te boren, maakt ze een foto van het rek en plaatst later een vraag op Facebook over welke plug je voor baksteen moet gebruiken, met het plan het dit weekend aan buurman Rens te vragen of het zelf te klaren.

In de namiddag belt haar moeder met een ander liefdesprobleem: Vik, de fotograaf, wil koffie drinken. Mandy adviseert een kort, openbaar afspraakje met een makkelijke uitgang — pragmatisch en licht geruststellend. Thuis legt ze uiteindelijk de boor terug in het kastje; het karwei schuift nog even op. Ze praat later met vriendin Judith over kleinschalige, gezellige zaken: Fien die in haar slaap lacht, een stinkende luier en Robin die net een intake voor therapie heeft gehad. Als de avond valt voelt het huis “stil op de juiste manier”; Mandy zet haar wekker, ziet morgen als nieuwe kans en besluit dat die verleidelijke jurk toch mee naar huis zal gaan.