Laurien stopte met topsport om er voor haar zieke zus Marije te kunnen zijn
In dit artikel:
Kort nadat Laurien Leurink (30) in Tokio olympisch goud won met het Nederlands hockeyteam, kreeg haar familie het verwoestende nieuws dat haar zus Marije (32) ongeneeslijk ziek is. Laurien stopte met topsport om bij haar zus te zijn; de diagnose heeft hun onderlinge band juist verdiept en hen gedwongen prioriteiten in het leven te herijken.
De drie kinderen — Laurien, Marije en hun broer Wouter — groeiden op met hockey als bindende factor. Als pubers waren ze vaak samen op de club; later liep hun leven uiteen: Laurien koos uiteindelijk voor een carrière in Oranje, met deelname aan Rio 2016 (zilver) en Tokio 2021 (goud), terwijl Marije een zelfstandig leven bouwde in Arnhem. In 2020 begon bij Marije de hele reeks medische problemen: bloed bij de ontlasting en een knobbeltje in de lies. Wat eerst op aambeien leek, bleek bij verder onderzoek een veel ernstiger aandoening: bij een endoscopie werden honderden poliepen en een tumor gevonden.
Na aanvullende onderzoeken bleek dat Marije een genetische afwijking in haar tumor had. Ze onderging bestraling en chemotherapie; later werden haar dikke darm en endeldarm operatief verwijderd en kreeg ze een permanente stoma. De stoma, die zij met humor aanvaardde, kreeg van het gezin de bijnaam Nemo. Tijdens die periode steunde Laurien haar zus intensief, ook toen zij zelf in Tokio speelde — het nieuws dat de operatie van Marije goed was, maakte het makkelijker om zich op hockey te concentreren. Na Tokio volgde het feest van goud, een emotioneel moment voor het gezin.
In juli 2022 volgde een nieuwe klap: controleonderzoeken toonden uitzaaiingen in het buikvlies, de lever en de longen. Artsen stelden vast dat de ziekte ongeneeslijk was. Hoewel de prognose ernstig is — Marije zegt dat ze “eerder doodgaat dan gemiddeld” — leeft ze inmiddels al meerdere jaren verder dan velen verwacht hadden. Ze ziet er over het algemeen goed uit en voelt zich soms energiek, maar heeft ook periodes van grote vermoeidheid. Het onzichtbare karakter van de ziekte zorgt ervoor dat anderen haar conditie niet altijd begrijpen.
De ziekte heeft zowel praktische als emotionele gevolgen gehad. Laurien zette een punt achter haar topsportloopbaan: haar motivatie en discipline verdwenen toen het gezin op de eerste plaats kwam. Ze koos voor een negen-tot-vijfbaan, brengt veel tijd met familie door en is in sterke mate aanwezig voor Marije. Samen zetten ze zich nu ook in als ambassadeurs van het Maag Lever Darm Fonds, waarmee ze aandacht willen vragen voor darmziekten en kanker.
Kleine dingen geven grote betekenis. In april kreeg Marije een puppy, Sjors, een wens die ze lange tijd niet durfde uit te spreken omdat ze onzeker was over haar toekomst. De hond bracht haar volgens eigen zeggen veel levensvreugde; scans die na een moeilijke periode toonden dat de ziekte soms stabiel bleef, werden bijna symbolisch toegeschreven aan Sjors’ invloed op haar welzijn. Die stabiliteit gaf Marije de moed opnieuw te plannen: ze plant reizen en korte vakanties, onder meer twee weken naar Sri Lanka en vaker weekendjes weg met familie.
Beide zussen benadrukken dat de confrontatie met ongeneeslijke ziekte hun kijk op het leven heeft veranderd. Waar Laurien vroeger alles ondergeschikt maakte aan sportprestaties, staat nu samen zijn en het nastreven van geluk voorop. Marije probeert haar leven zo vol mogelijk te leven en roept op tot het grijpen van kleine en grote momenten: “Pluk elke dag alsof het je laatste is,” is haar heldere leidraad. Hun verhaal gaat over rouw en verlies, maar ook over nabijheid, veerkracht en de keuze om van de tijd die er is, iets moois te maken.