Julia (44) heeft baard-groei en daar schaamt ze zich vreselijk voor

In dit artikel:

Julia (44) draagt al haar hele leven een verborgen frustratie: donkere haartjes op haar kin en bovenlip die ze als vrouwelijk onwenselijk ervaart. Het besef kwam op haar zeventiende toen een klasgenoot haar erop wees; sindsdien schaamt ze zich en begon ze te scheren. Wat aanvankelijk onschuldig leek, veranderde snel in zichtbare stoppels en later in dagelijks onderhoud: iedere ochtend scheren om het gezicht glad te houden.

Rond haar dertigste koos ze medische behandeling toen harsen en epileren geen oplossing boden of zelfs tot allergie en huidbeschadiging leidden. In een gespecialiseerde kliniek kreeg ze te horen dat haar lichte haargroei niet geschikt was voor laseren en dat elektrolyse (naaldbehandeling) de enige optie was om haarzakjes aan te pakken. Anderhalf jaar en ongeveer 4.000 euro later bleef de beharing grotendeels bestaan, nu vergezeld van kleine littekentjes. Door die mislukte pogingen en de kosten voelt ze zich gevangen: andere, betere behandelingen bestaan, maar zijn duur en minder effectief bij heel lichte haren.

De haarproblematiek beïnvloedt haar dagelijks leven en intimiteit. Kussen waarbij een partner haar gezicht aanraakt brengt haar in paniek, en ze vermijdt gezamenlijke douches uit angst dat haar geheim ontdekt wordt. De schaamte is zo groot dat ze zelfs toekomstige partners niets wil vertellen over haar “baardje”. Uit privacy-overwegingen zijn namen in het verhaal gewijzigd.

Context: lichte of fijne gezichtshaar kan lastig te behandelen zijn—laser werkt meestal beter bij donkere haren, terwijl elektrolyse wél effect kan hebben maar vaak duur, tijdrovend en soms littekenvorming geeft. De emotionele impact van zichtbare gezichtsbeharing is significant en kan zelfbeeld, relaties en dagelijks gedrag sterk beïnvloeden.