Ik verhuisde 15 keer en moest steeds weer wennen in andere dorpen en steden

In dit artikel:

Tijdens een kappersbezoek raakt de vertelster geboeid door een medeklant die klaagt over haar verhuizing naar Noordwijk. Omdat ze tegenover elkaar zitten én door spiegels gescheiden zijn, luistert de schrijfster heimelijk mee; haar nieuwsgierigheid neemt zo toe dat ze zelfs een flauwe grap maakt om via de kapsters het dorp van de vrouw te achterhalen. Uiteindelijk blijkt de vrouw uit het naburige Katwijk te komen, wat de vertelster zelf kleinzerig vindt — maar die reactie zet haar aan het denken over haar eigen leven vol verhuizingen.

Ze blikt terug op ongeveer vijftien keren verhuizen: korte en langere periodes in verschillende dorpen, steden en zelfs zes jaar in Zambia. Steeds weer moest ze nieuwe sociale kringen zien te vinden; het gevoel ergens echt 'thuis' te horen was niet vanzelfsprekend. Soms paste ze moeiteloos, soms miste ze delen van een gedeeld verleden dat gemeenschappen bindt — dezelfde dynamiek zag ze ook terug bij mensen in Zambia die heimwee hadden naar hun geboortedorp.

Tegelijkertijd ziet ze ook de andere kant van het mobiele bestaan: door al die verplaatsingen won ze vrienden door het hele land en daarbuiten en kreeg ze meer begrip voor uiteenlopende gewoontes en omgangsvormen. Een teruggevonden dicteeschrift uit haar jeugd — met een kinderlijke adressering die de hele wereld omvatte — symboliseert voor haar dat het streven naar ergens bijhoren en later toch overal terechtkomen al vroeg zichtbaar was.

Het kappersmoment fungeert dus als aanzet tot reflectie over wortels, gemeenschapsgevoel en de persoonlijke opbrengsten én verliezen van veelvuldig verhuizen: telkens opnieuw je plek vinden is lastig, maar het levert ook een ruimer netwerk en meer verdraagzaamheid op.