Eva (43): "Niemand twijfelt eraan dat ons kind een jongen is"

In dit artikel:

Eva van der Burgt (43) beschrijft hoe zij en haar gezin hun kind vanaf jonge leeftijd hebben gesteund bij het veranderen van geslacht. Al rond het vijfde levensjaar weigerde het kind meisjeskleding, knipte zelf het haar kort en speelde en kleedde zich als een jongen. Consultatiebureau en huisarts konden geen hulp bieden; via doorverwijzing kwam het gezin bij de VU-afdeling voor genderdysforie terecht. De deskundigen zeiden aanvankelijk dat het waarschijnlijk een fase was, maar het gedrag hield aan. Uiteindelijk besloot het gezin de leerling te volgen in zijn keuzes: “Ik wil dat jij gelukkig bent, dus wij staan achter jou,” aldus Eva.

Het kind koos zelf een jongensnaam — Sem — en gebruikte die vanaf groep drie op school en bij instanties, zonder de officiële naamswijziging door te voeren om ruimte voor terugkeer te behouden. Het traject verliep stapsgewijs onder begeleiding van een breed team: gesprekken met psychologen, beslissingen per levensfase en medische behandeling. Sinds zijn twaalfde krijgt Sem hormoonremmers en later testosteron; hij ondergaat regelmatige injecties en ervaart het als zwaar, maar accepteert het vanwege het gewenste resultaat.

Qua omgeving verliep het wisselend: op de basisschool was er overwegend acceptatie; op de middelbare school kende niet iedereen de situatie en ontstond soms pestgedrag. Binnen de familie is er steun en trots. Sem is nu zestien, start binnenkort een vervolgopleiding en lijkt goed in zijn vel te zitten. Eva benadrukt dat ze hem ook zou steunen als hij ooit zou besluiten te stoppen met het transgenderproces.