Dit is toch precies de man die je voor je dochter wil?

In dit artikel:

Willeke beschrijft in dagboekachtige notities haar gespannen relatie met Paul tijdens een korte reis in Italië. Op maandag raakt ze gehaast omdat Paul nog onderzoek moet doen in Perugia en afspraken heeft met een conservator; zijn uitstapjes verlengen hun schijnbare schuilplaats. Willeke voelt zich overspoeld door angst om Cecily tegen het lijf te lopen — een vrouw die beweert naar Paul te zoeken en hem aan zijn herkenbare loopje zou kunnen herkennen — waardoor ze het appartement vermijdt en nerveus ijsbeert.

Op woensdag reizen ze per trein verder naar Rome en dan Napels. Paul doet luchtig over charme en doet Willeke voorstellen aan toeristische genoegens; zij koestert zijn nabijheid en ruikt zelfs de pistachenoot in zijn haar. Tegelijkertijd probeert ze haar moeder korte, geruststellende berichtjes te sturen om ongerustheid en inmenging te voorkomen; ze hoopt dat ze de relatie eerst kan consolideren door Paul aan de ouders voor te stellen voordat eventuele klachten van Cecily tot problemen leiden. Willeke geeft toe dat aantrekkingskracht van Paul ook te maken heeft met zijn succes en financiële draagkracht, en verdedigt haar wens om niet vast te zitten in een leven van arbeid en onzekerheid.

Het vooruitzicht om Pompeii te bezoeken zet haar aan het denken: de versteende lichamen onthullen niet hun beroep maar wel voor wie ze liefhadden, en dat vormt voor haar het argument dat liefde het belangrijkste is. Wanneer haar moeder haar vroeg belt, kiest Willeke ervoor niet te antwoorden — ze heeft meer tijd nodig om alles op een rij te zetten. De tekst draait om angst voor ontdekking, de strijd tussen praktische zekerheid en emotionele motieven, en de vlucht naar reis en herinnering als manier om beslissingen uit te stellen.