De vraag moet gesteld worden: wat maakt nu eigenlijk een 'goede' nepo-baby?

In dit artikel:

Sommige kinderen van beroemdheden ontsnappen aan de veroordelende spot op sociale media en worden zelfs geprezen als voorbeeldige 'nepo babies'. De auteur gebruikt voorbeelden als Romy Mars — dochter van Sofia Coppola, zichtbaar op TikTok in privéjets en dansend met Jacob Elordi — en Tracee Ellis Ross om uit te leggen waarom bepaalde erfgenamen wél onlineliefde krijgen. Het artikel beschrijft welke eigenschappen en gedragingen dat toelaten en formuleert impliciete regels die helpen om immuun te worden voor nepo-shaming.

Ten eerste werkt openheid over privilege in je voordeel. In plaats van doen alsof je 'gewoon' bent of je afkomst te verbergen, wekken mensen sympathie als je juist zichtbaar maakt hoeveel luxe en bijzondere mogelijkheden jouw leven heeft. Dat maakt het publiek in staat om via jou een glimp van die wereld op te vangen, hoe ongezond die fascinatie soms ook is.

Daarnaast speelt stijl en uitstraling een grote rol. Wie vanaf jonge leeftijd omgaat met mensen die professioneel 'cool' zijn, ontwikkelt vaak een overtuigende persoonlijke esthetiek. Dat helpt bij het creëren van een onweerstaanbare aura — Tracee Ellis Ross wordt opgevoerd als voorbeeld van iemand die, los van haar familieachtergrond, een hudig mode-icoon is geworden.

Het opbouwen van een eigen imago en substantieel, kwalitatief werk is misschien wel de meest doorslaggevende factor. Als je projecten levert die puur op kwaliteit beoordeeld kunnen worden — denk aan Lily-Rose Depp in een opvallende filmrol of Willow Smith met een Grammy-genomineerd album — dan dwingen zelfs sceptici erkenning af. Met andere woorden: artistieke of professionele geloofwaardigheid kan het nepo-stigma verzachten.

Een subtiele, vaak onderschatte tactiek is het benadrukken van herkenbare familiekenmerken. Wanneer een kind charmant lijkt op een beroemde ouder — dezelfde onhandigheid, dezelfde passie — dan geeft dat fans een warm, bijna familiair gevoel. Zulke parasociale intimiteit verandert potentieel haters in sympathisanten die je vertellen: “hij lijkt zo op zijn vader.”

Zelfspot en het laten zien van menselijke kanten van de ouders helpen ook. Fragmenten waarin kinderen hun beroemde ouders tegenspreken of plagen (zoals North West tegenover Kim Kardashian) amuseren het publiek en verminderen afstand. Die vorm van relatability geeft mensen toestemming om die kinderen wél te steunen, ook al weten ze dat het ‘niet cool’ zou moeten zijn om je aan nepo-voorrechten te vergapen.

Wat níet werkt: valse bescheidenheid of defensieve ontkenning. Als je je privilege radicaal wegwuift of zegt dat je alles alleen hebt bereikt zonder financiële of sociale steun, prikkelt dat vaak juist ergernis. De beste strategie is volgens het stuk het lichtvoetig en soms bijna theatrale omarmen van je voordelen, waardoor je mensen mee laat profiteren van de glans in plaats van die te verbergen.

Kortom: wie erkent wat voor voordeel hij of zij heeft, die stijlvol en authentiek overkomt, eigen artistieke waarde levert, familiale herkenbaarheid inzet en menselijkheid toont, vergroot de kans op liefde in plaats van beschuldiging. In de huidige sociale-mediacultuur blijkt dat fans liever meegenieten van privilege dan er voortdurend tegen te strijden — mits je ze daar ruimte voor geeft.