"De dood van haar kat was heel erg, maar ik had net mijn moeder begraven"

In dit artikel:

Buurhond Karel is overleden: een oude, trage hond die zijn baasje altijd trouw naar het uitlaatveldje volgde en graag met halfgesloten ogen in de zon zat. Schrijver Roos Schlikker vertelt hoe dat overlijden haar de vraag deed herbeleven of het verlies van een huisdier even erg kan zijn als het verlies van een mens. Die vraag roept bij haar een persoonlijke herinnering op: na de onverwachte en zware dood van haar moeder stond ze bij de viskraam oog in oog met een vrouw die nog steeds tranen had om het overlijden van haar jonge kat Dora. De vergelijking tussen de dood van een kat van twaalf maanden en die van een moeder, die Schlikker zelf net had begraven, botste heftig met haar eigen ervaring.

Aanvankelijk voelde ze verzet; later komt ze tot de conclusie dat verdriet zich niet laat vastpakken aan een weegschaal. Er bestaat geen objectieve maatstaf om te bepalen welk verlies “zwaarder” is. Elke rouwervaring is geldig en vraagt om troost, of het nu gaat om het einde van een menselijke relatie, chronische pijn, het sterven van een huisdier of het overlijden van een ouder. Die verzorgende houding blijkt in de slotscène: Schlikker loopt naar Karels baasje, pakt haar hand en deelt in het besef van wederzijds verlies. Haar punt is helder: verdriet verschilt in omvang, maar iedereen verdient medeleven.