Daphne herleeft haar jeugd door een bijzondere hobby: "Word er emotioneel van"

In dit artikel:

Op YouTube raakt de schrijfster verzeild in reactievideo’s: korte filmpjes waarin vooral jonge mensen voor het eerst iconische optredens en clips uit het verleden bekijken en er ongefilterd op reageren. Soms zijn het vakmensen die onder de indruk raken van moderne stemmen zoals die van Dimash, meestal zijn het Amerikaanse jongeren die voor het eerst naar hits uit de jaren tachtig luisteren.

Dat levert verrassende momenten op: twee jongens herkennen Freddie Mercury niet meteen bij het Live Aid‑optreden uit 1985, en raken vol bewondering bij fragmenten als de drumsolo in Phil Collins’ In the Air Tonight — “Wauw!, kan deze zanger ook nog drummen?” — of Michael Jacksons moonwalk en de Thriller‑zombies. Ook nummers als Sultans of Swing en Another One Bites the Dust krijgen nieuwe energie wanneer jonge kijkers er verbaasd op reageren.

De ervaring maakt de auteur bewust van haar eigen leeftijd: Live Aid ligt veertig jaar achter haar, en daardoor voelen haar middelbare‑schooljaren ineens echt ‘vroeger’. Tegelijkertijd werkt het vaak magisch om bekende hits door frisse ogen te zien; de opwinding van de jongeren doet herinneringen herleven aan dansen met je tas op de grond, Rolling Stones‑concerten in De Kuip en publiek dat massaal meeklapt — iets wat toen vanzelfsprekend was omdat niemand tijdens shows met een telefoon in de hand stond.

Kortom: reactievideo’s brengen een generatiekruisgang teweeg waarin nostalgie en hernieuwde verwondering samenkomen, en zetten de schrijfster aan het nadenken over tijd, herinnering en hoe popcultuur zich blijft herontdekken.