Astrid Holleeder: "Ik wil het laatste moment niet aan hém denken"

In dit artikel:

Vijf jaar geleden besloot Astrid Holleeder (51) dat ze haar criminele broer Willem moest stoppen. Sindsdien staat hij achter tralies, maar door de publicatie van haar boek Judas prijkt zij op zijn dodenlijst. Haar leven is sindsdien radicaal veranderd: ze is uit de woning in de Rivierenbuurt vertrokken waar ze 22 jaar woonde, leeft nu “ondergronds” en zwerft van adres naar adres in Amsterdam om onvindbaar te blijven.

Praktisch betekent dat meerdere auto’s op verschillende plekken, geen vaste routine en veel voorzorgsmaatregelen — “Zomaar ergens naartoe fietsen, is er niet bij.” Ze stopte met haar twintig jaar durende loopbaan als strafrechtadvocaat en met het basketballen. Door het beperkte bewegen kampt ze met gezondheidsklachten zoals darmontstekingen. Ook het dagelijkse gezinsleven lijdt eronder: kleinkinderen ophalen of onbezorgd uit eten gaan kan niet meer.

Astrid voelt zich het kwetsbaarst wanneer ze naar een auto loopt; naderende scooters of brommers maken haar op haar hoede omdat ze aanslagen heeft meegemaakt (onder meer eerdere pogingen op Cor in 1996). Ze vertelt ook over gesprekken met Wim/Willem over “het allerlaatste moment” waarin de schutter verschijnt — voor hem een ultiem machtsgevoel. Haar reactie daarop is duidelijk: zij verwacht bij dat laatste ogenblik te denken dat ze blij is dat ze gedaan heeft wat ze deed, en wil niet aan hem denken.

Samengevat: Holleeder ruilde een vast bestaan en professionele carrière in voor een precair, beschermend bestaan na haar breuk met het criminele milieu van haar broer. De prijs: levenslange waakzaamheid, verlies van een thuis en dagelijkse vrijheid, maar ook de overtuiging dat haar keuze moreel juist was.